Γιατί εμφανίζονται σε στεγανοποιημένες με τσιμεντοειδή επιφάνειες νοτίσματα και ίδρωμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΣΑΜΕ:
Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με δύο φαινόμενα: το πρώτο είναι αυτό του τοπικού «ιδρώματος» και στο δεύτερο της νοτισμένης όψης, χωρίς όμως να έχουμε πλέον ίδρωμα. Και υπονοείται και ένα τρίτο ερώτημα: γιατί σταματάει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το ίδρωμα και η νοτισμένη όψη;
Άρα έχουμε να κάνουμε με την εξέλιξη ενός δυναμικού φαινομένου και όχι ενός στατικού, καθώς όλα τα αναφερόμενα συμπτώματα ή αλλαγές φάσεις συμβαίνουν σταδιακά.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
- Ας εξετάσουμε αρχικά το φαινόμενο της εξίδρωσης.
Όταν στεγανοποιούμε μια επιφάνεια από το εσωτερικό ενός υπογείου, αυτό σημαίνει ότι έχουμε έναν κλειστό σχετικά χώρο, ο οποίος είτε καταπονείται από υγρασίες την εποχή που εκτελούνται οι εργασίες στεγανοποίησης, είτε όχι.
Όπως είναι γνωστό ένα τμήμα του νερού που χρησιμοποιείται για την ενυδάτωση του τσιμέντου, ενσωματώνεται κατά την σκλήρυνσή του μέσω δημιουργίας κρυστάλλων και ένα άλλο εξατμίζεται. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την στεγανοποίηση είναι τσιμεντοειδούς βάσεως είτε διεισδυτικά μέσω ανάπτυξης κρυστάλλων, είτε συμβατικά (οσμωτικά).
Παράλληλα όμως έχει γίνει και κάποια προεργασία. Η προεργασία αυτή γίνεται με επισκευαστικά κονιάματα που συνήθως εφαρμόζονται σε κάποιο μεγάλο πάχος καθώς κλείνουν – σφραγίζουν οπές ή τομές, τις οποίες οι λεπτές στρώσεις των στεγανωτικών τσιμεντοειδών δεν επαρκούν για να σφραγίσουν (πέραν του ό,τι δεν εμπεριέχουν διογκωτικές ύλες στο μίγμα τους).
Υπάρχουν όμως και σημεία στα οποία έχουμε και νερό που έφτανε ως την επιφάνεια πριν τις εργασίες αποκατάστασης της στεγανότητας και που συνεχίζει να καταπονεί ή να υγραίνει επιφάνειες.
Έχουμε και στο παρελθόν αναφέρει, πως το νερό για να εξατμιστεί πρέπει να σπάσουν οι δεσμοί του υδρογόνου που το συνδέουν με τα υπόλοιπα μόρια του νερού και να γίνει υδρατμός, οπότε και εισέρχεται σε αέρια κατάσταση. Η θραύση όμως των δεσμών του υδρογόνου απαιτεί ενέργεια, η οποία προσλαμβάνεται από το υλικό της επιφάνειας απ’ όπου εξατμίζεται. Αφαίρεση ενέργειας όμως σημαίνει και ψύξη. Γι’ αυτό άλλωστε ιδρώνουμε: είναι ένα μηχανισμός ψύξης του σώματός μας όταν επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες. Το νερό εξατμίζεται αφαιρώντας θερμότητα από το δέρμα μας. Αυτό γίνεται με το σπάσιμο των δεσμών του υδρογόνου που κρατούν το νερό σε συνοχή.
Επειδή λοιπόν στα σημεία που έχουμε, είτε καταπόνηση από υγρασία που διαπερνά την δομή νοτίζοντάς την, είτε από υγρασία που λόγω του πάχους του επισκευαστικού κονιάματος που χρησιμοποιήθηκε κατά την προεργασία, αυτή ασκεί μια τοπική πίεση υδρατμών στην περιοχή και κατά συνέπεια παρουσιάζει μεγαλύτερη εξάτμιση. Άρα και ψύχεται περισσότερο από τις γειτονικές της επιφάνειες.
Συνάμα, το ό,τι παραμένει εγκλωβισμένο νερό στο εσωτερικό αυτών των επιφανειών, σημαίνει ότι αυτό έχει πλημμυρίσει το πορώδες του. Κάτι που δεν συμβαίνει (σαφέστατα) στον ίδιο βαθμό, στις γειτονικές επιφάνειες καθώς δεν είναι νοτισμένες. Εκεί λοιπόν που θα έπρεπε να υπάρχει αέρας (στο πορώδες δηλαδή) υπάρχει νερό και άρα έχουμε μια πτώση σε αυτά της θερμομονωτικής αντίστασης 50 φορές σε σχέση με τις γειτονικές επιφάνειες μόνο από την ύπαρξη νερού στο πορώδες, και χωρίς να υπολογιστεί η πτώση της θερμοκρασίας από την εξίδρωση που πολλαπλασιάζει αυτή την πτώση. [Πενήντα φορές πιο θερμομονωτικός είναι ο ακίνητος αέρας (λ= 0.020 W/K*m2 * h) σε σχέση με το νερό (λ= 1,00 W/K*m2 * h)].
Συνυπολογίστε τώρα πως ο αέρας μέσα στο υπόγειο, λόγω της εξάτμισης του περίσσιου νερού από τα στεγανωτικά κονιάματα που χρησιμοποιήθηκαν, παρουσιάζει υψηλές τιμές σχετικής υγρασίας. Κατά συνέπεια είναι αναμενόμενο σε αυτές τις πιο ψυχρές, νοτισμένες επιφάνειες να έχουμε συμπύκνωση υδρατμών που παρουσιάζεται ως «ίδρωμα», με την μορφή σταγονιδίων δηλαδή στην επιφάνειά τους.
- Το φαινόμενο του ιδρώματος πάνω σε νοτισμένα σημεία σταδιακά περνάει σε μια δεύτερη φάση. Σε αυτήν σταματά η συμπύκνωση αλλά οπτικά παραμένουν σκοτεινότερα αυτά τα σημεία από τα γειτονικά τους.
Αυτό το φαινόμενο οφείλεται στο ό,τι καθώς περνούν οι μέρες το τσιμεντοειδές δημιουργεί όλο και περισσότερους κρυστάλλους στην επιφάνειά του, αυξάνοντας το πάχος του. Επιφανειακά είναι στεγνό όταν το πιάσουμε με την παλάμη μας χωρίς να γίνεται αντιληπτή διαφορά θερμοκρασίας ή υγρασία σε σχέση με τις γειτονικές επιφάνειες που οπτικά φαίνονται στεγνές (παρουσιάζουν σημαντικά πιο ανοιχτή απόχρωση).
Αυτό συμβαίνει γιατί πλέον, μέσα στους πόρους που σχηματίζονται, καθώς κρυσταλλοποιείται το τσιμεντοειδές, αντικαθίσταται το νερό από αέρα και άρα αυξάνεται η θερμική αντίσταση των νοτισμένων επιφανειών.
Παρά αυτό το γεγονός όμως, το πάχος παραμένει λεπτό και παρουσιάζει ακόμη σχετική διαφάνεια. Το φως συνεπώς διαπερνά την τσιμεντοειδή επιδερμίδα και συναντά το νερό που γεμίζει το πορώδες. Καθώς εισχωρεί σε μεγαλύτερο βάθος (μέσα στο νερό πλέον) πόρους ανακλάται στα τοιχώματά του. Όμως εξαιτίας του ανάγλυφου του πορώδους, ένα σημαντικό ποσοστό του φωτός προσπίπτει με μεγάλη γωνία απόκλισης από την κάθετη, στην διεπιφάνεια, και καθώς το τσιμεντοειδές παρουσιάζει μεγαλύτερο συντελεστή διάθλασης από το νερό, το φως ανακλάται προς τα μέσα καθώς δεν μπορεί να διαφύγει προς τα έξω. [Κάτι παρόμοιο δηλαδή που συμβαίνει και στις οπτικές ίνες].
Για τούτο άλλωστε και φαίνεται και πιο σκοτεινή η απόχρωση αυτών των σημείων ή επιφανειών. Επειδή ένα σημαντικό ποσοστό του φωτός που προσπίπτει σε αυτές τις επιφάνειες δεν ανακλάται (όπως συμβαίνει με τις στεγνές και ως προς την απόχρωση, γειτονικές τους).
- Σταδιακά και όσο αυξάνει το πάχος αλλά και η πυκνότητα των κρυστάλλων του σκληρυμένου στεγανωτικού κονιάματος η διαφάνειά του μικραίνει και κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Συνεπικουρείται και από την εξάτμιση λόγω πίεσης υδρατμών αλλά και από την ενσωμάτωση ποσοστού του εγκλωβισμένου νερού στην ανάπτυξη των κρυστάλλων σκληρυμένου τσιμέντου.
Γιώργος Μαυρουλέας
Πρόεδρος της MONOSCIENCE-Ecobuilders AE
Τηλ. Επικοινωνίας: 210 6085528