ΣΥΝΘΕΤΙΚΕΣ ΣΤΕΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ
Οι συνθετικές στεγανωτικές μεμβράνες χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες:
1) Tις μεμβράνες από PVC.
2) Τις μεμβράνες ΤΡΟ ή FPO.
3) Tις μεμβράνες EPDM.
Οι συνθετικές μεμβράνες αποτελούν μια εξαιρετική επιλογή υγρομόνωσης δωμάτων, ειδικά αν τα δώματα εμφανίζουν μεγάλες διαστάσεις, οπότε και οι απαιτήσεις για ισχυρή συγκόλληση στις αλληλοεπικαλύψεις τους είναι υψηλές. Παράλληλα είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές σε καταπόνηση από λιμνάζοντα ύδατα.ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ PVC:
Οι μεμβράνες αυτές κατασκευάζονται από πολυβινυλοχλωρίδιο το γνωστό πλαστικό. Στην καθαρή του μορφή το πολυβινυλοχλωρίδιο (εφεξής PVC) είναι σκληρό και εύθραυστο. Για να μπορέσει αυτό το πολυμερές να αποκτήσει μια πιο ευέλικτη και πλαστική μορφή, απαιτείται η ανάμιξή του με πλαστικοποιητές (plasticizers). Οι πλαστικοποιητές είναι ελαιώδη από τη φύση τους υλικά με πολύ υψηλό σημείο ζέσης.
Οι μεμβράνες από PVC, βρίσκονται σε δύο βασικούς τύπους: τις οπλισμένες (συνήθως από fiberglassή πολυεστερικό ύφασμα) και τις άοπλες. Οι οπλισμένες εκ των πραγμάτων εμφανίζουν μεγαλύτερη αντοχή σε θραύση από τις άοπλες αλλά μικρότερη ευλυγισία από αυτές.
Διαστρώνονται πάντα πάνω από πολυεστερικό ύφασμα προστασίας (γεωύφασμα) για την αποφυγή μεταφοράς των πλαστικοποιητών στο υπόστρωμά τους. Αυτό το στοιχείο (η αστάθεια δηλαδή των πλαστικοποιητών) θα λέγαμε πως είναι και το αδύναμο σημείο των μεμβρανών από PVC. Αντίστοιχα αν οι μεμβράνες αυτές επιστρωθούν με άλλο υλικό, απαιτείται ξανά στρώση προστασίας από πολυεστερικό ύφασμα.
Το μεγάλο πλεονέκτημα των μεμβρανών αυτών είναι η δυνατότητα ισχυρής συγκόλλησης των αλληλοεπικαλύψεών τους όπως προαναφέραμε. Οι αλληλοεπικαλύψεις των φύλλων συγκολλούνται με πιστόλι θερμού αέρα και συγκεκριμένα στο σημείο εκείνο όπου η μεμβράνη λειώνει επιφανειακά χωρίς να καρβουνιάζει. Τη στιγμή που επιτυγχάνεται το επιφανειακό λιώσιμο, ο τεχνίτης πιέζει ελαφρά με ειδικό ρολάκι, σε διαγώνια προς τη «ραφή» θέση, ώστε να διασφαλισθεί η πλήρης συγκόλληση των φύλλων. Οι συγκολλήσεις που επιτυγχάνονται είναι εξαιρετικά ισχυρές και διασφαλίζουν τη μόνιμη στεγανότητά τους. Ασφαλώς οι τεχνικές δεξιότητες, η εμπειρία και η συγκέντρωση του τεχνίτη παίζουν σημαντικό ρόλο και εδώ. Συνηθέστερο σφάλμα είναι η μη σταθεροποίηση με γρήγορη συγκόλληση του εσωτερικού της ραφής, ώστε να μη διαφεύγει ο θερμός αέρας προς το εσωτερικό της μεμβράνης, και να διασφαλίζει έτσι την κατάλληλη αύξηση της θερμοκρασίας στα άκρα της ραφής. Εκτός από το πιστόλι θερμού αέρα υπάρχει και ειδικό μηχάνημα συγκόλλησης των αλληλοεπικαλύψεων των φύλλων, το οποίο επίσης λειτουργεί με πιστόλι θερμού αέρα και αφού του δοθούν οι κατάλληλες ρυθμίσεις κολλάει αυτόματα τις «ραφές» μεταξύ των μεμβρανών. Οι κολλήσεις αυτές μπορεί να είναι μονής ή διπλής ραφής.
Στη διπλή ραφή υπάρχει η δυνατότητα να εισαχθεί αέρας υπό πίεση και με μανόμετρο αποτυπώνεται η σταθερότητα της πίεσης του αέρα σ’ αυτήν, ώστε να διασφαλισθεί ότι η συγκόλληση μεταξύ των φύλλων είναι επιτυχής.
Όταν η μεμβράνη δε θα φέρει κάποιο βάρος που θα την συγκρατεί από τις ανεμοπιέσεις απαιτείται σύστημα μηχανικής στερέωσης των μεμβρανών. Οι μηχανικές αυτές στερεώσεις γίνονται με ειδικά βύσματα και μπάρες ανά τακτά διαστήματα, τα οποία εντείνονται (ειδικά μάλιστα αν τα στηθαία είναι βραχύσωμα πυκνώνει η στερέωση) όσο πλησιάζουμε προς τα περιμετρικά στηθαία του δώματος. Ο πιο συνηθισμένος πάντως τρόπος είναι η στερέωση πάνω σε μεταλλική κεκλιμένη στέγη, επί της οποίας έχει διαστρωθεί πετροβάμβακας πυκνότητας (σε κάθε περίπτωση) μεγαλύτερης από 120 κιλά/κυβικό μέτρο. Συστήνουμε τα 150 κιλά/κυβ. μέτρο.
Στην απόληξή τους οι μεμβράνες επικολλώνται σε ειδικά μεταλλικά προφίλ τα οποία φέρουν επίστρωση από PVC και αυτά με τη σειρά τους στερεώνονται πάνω στα στηθαία. Ανάλογα με τον τρόπο απόληξης υπάρχουν διάφορα συστήματα που επιλέγονται τα οποία δε θα αναλύσουμε προς το παρόν.
Αν η μελέτη της μόνωσης δίνει σύστημα με επίστρωση από κάποια στρώση βατότητας ή έρματος ή κήπου (σε κάθε περίπτωση το βάρος της επίστρωσης πρέπει να υπερβαίνει τα 50 κιλά/τετρ. μέτρο) τότε δεν απαιτείται πρόσθετη μηχανική στερέωση πέραν αυτών στο στηθαίο.
Οι μεμβράνες PVC αρχίζουν σταδιακά να χάνουν μερίδιο στην παγκόσμια αγορά από τον κύριο ανταγωνιστή τους που είναι οι μεμβράνες ΤΡΟ (επίσης θερμοπλαστικές).
ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ ΤΡΟ:
Οι μεμβράνες ΤΡΟ είναι από θερμοπλαστική πολυολεφίνη ή flexiblepolyolefin. Είναι λίγο πιο σκληρή από τη μεμβράνη PVCαλλά διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι της τελευταίας: δεν περιέχει πλαστικοποιητές. Η απουσία πλαστικοποιητών προσδίδει ευστάθεια στο χρόνο, αυξάνοντας τόσο το προσδόκιμο ζωής όσο και την ταχύτητα εφαρμογής της. Δεδομένου της απουσίας πλαστικοποιητών η θερμοκρασία που απαιτείται για τη συγκόλληση των φύλλων μεταξύ των μεμβρανών ΤΡΟ είναι σημαντικά μικρότερη. Επίσης δεν απαιτείται η χρήση πολυεστερικών φύλλων (γεωυφάσματος) κάτω από την μεμβράνη.
Ο τρόπος διάστρωσης, συγκόλλησης των αλληλοεπικαλύψεων, τα εργαλεία και οι μέθοδοι στερέωσής τους δε διαφέρουν από αυτές που χρησιμοποιούνται και για τις μεμβράνες PVC. Εμφανίζει ισχυρότερες μηχανικές αντοχές σε διάτρηση και τραυματισμούς από τις αντίστοιχες PVC.
Τι πρέπει να προσέχει κάποιος στην επιλογή των θερμοπλαστικών μεμβρανών:
α) την ποιότητα του υλικού με βάση πιστοποιημένα τεχνικά χαρακτηριστικά και απαραίτητα το CE.
β) την ποιότητα των παρελκόμενων-αξεσουάρ.
γ) το πάχος της άνω στρώσης της μεμβράνης (συνήθως περιέχει χημικές ενώσεις που την προστατεύουν από την ηλιακή ακτινοβολία). Όσο μεγαλύτερο είναι το πάχος της τόσο μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στην ηλιακή καταπόνηση εμφανίζει.
ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ EPDM:
Μεμβράνες από Ethylene Propylene Diene Monomer rubber. Είναι ίδιες με τις σαμπρέλες στις ρόδες των ποδηλάτων, με πρόσθετα χημικά στοιχεία που προσδίδουν ανθεκτικότητα στη UV ακτινοβολία. Είναι υπερελαστικές μεμβράνες λοιπόν που συγκολλούνται, τόσο στο υπόστρωμά τους (στην περίπτωση που τοποθετούνται ως τελική στρώση) όσο και στις αλληλοεπικαλύψεις των φύλλων, με ειδικές βενζινοδιαλυτές κόλλες.
Η μεγάλη ελαστικότητα αυτών των μεμβρανών και οι πολύ ισχυρές συγκολλήσεις που επιτυγχάνονται μεταξύ των φύλλων με τα συστήματα που προσφέρονται.η ευελιξία τους και τέλος η υψηλή διαστασιολογική σταθερότητά τους, τις καθιστά ιδιαίτερα ανταγωνιστικές ως προς τις δύο προηγούμενες. Τα μειονεκτήματά τους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι:
α) το αρχικό υψηλό κόστος εφαρμογής το οποίο όμως αποσβένεται σε βάθος χρόνου
β) ότι είναι πιο ευαίσθητη σε τραυματισμούς από την TPO αλλά ακόμα και από την PVC.
Γιώργος Μαυρουλέας
(Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων ή τμήματος αυτών χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα)