ΣΤΕΓΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΜΟΝΩΣΗ, ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΒΑΡΟΣ, ΠΑΛΑΙΑΣ ΤΑΡΑΤΣΑΣ (ΜΕ ΚΛΙΣΕΙΣ)
Σε ένα παλαιό δώμα (ταράτσα δηλαδή) κρίνεται αναγκαίο να επιλέγουμε τις πιο ελαφριές τεχνικά λύσεις που όμως ταυτόχρονα να μπορούν να εξασφαλίζουν επαρκή θερμομόνωση και στεγανότητα.
Όπως θα μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητό αυτές οι τεχνικές λύσεις δεν εξασφαλίζουν υψηλή βατότητα. Οι στρώσεις που επιτρέπουν τη βαριά χρήση της επιφάνειας (συνήθως πλάκες ή πλακίδια, μπετόν ή τσιμεντοκονίες) συμβάλουν με το σημαντικά μεγαλύτερο βάρος σε μια μόνωση.
Παρ’ όλα αυτά σε κάποιο δώμα παλαιού κτηρίου, ακόμη και μια μικρή καταπόνηση σε βάρος (πχ της τάξης των 50-90 κιλών ανά τετραγωνικό μέτρο) μπορεί να κρίνεται απαγορευτική.
Αν το παλαιό δώμα έχει διαμορφωμένες κλίσεις τότε οι τεχνικές λύσεις μπορούν να έχουν ακόμη μικρότερο βάρος και θα δούμε κάποιες από αυτές λίγο παρακάτω. Αν δεν έχει διαμορφωμένες κλίσεις προς τις υδρορροές, τότε αυτές θα πρέπει να διαμορφωθούν με ένα ελαφρύ, υλικό κλίσεων (ελαφρομπετόν κατά προτίμηση). Αυτή όμως η περίπτωση θα εξετασθεί σε επόμενο κεφάλαιο.
Τρόποι στεγανοποίησης και θερμομόνωσης μη βατού, παλαιού δώματος στο οποίο υφίστανται κλίσεις:
1) Στερέωση θερμομονωτικών πλακών από πολυστερίνη (διογκωμένη ή εξηλασμένη) και επικόλληση διπλής ελαστομερούς στεγανωτικής ασφαλτικής μεμβράνης ( η πρώτη στρώση πρέπει να είναι ειδική ώστε να επικολλάται σε πολυστερίνη και η δεύτερη στρώση πρέπει να επικολλάται ολικώς πάνω στην πρώτη με χρήση φλογίστρου).
Στην εφαρμογή αυτή η πρώτη στρώση στεγανωτικής μεμβράνης θα μπορούσε απλά να στερεωθεί με βύσματα και όχι απαραίτητα να επικολληθεί στην πολυστερίνη.
2) Επικόλληση πλακών από διογκωμένη ύαλο στο υπόστρωμα, με τη χρήση θερμής πίσσας και επικόλληση κατά τον ίδιο τρόπο μίας πρώτης ελαστικής ασφαλτικής μεμβράνης και μίας δεύτερης ολικά επικολλημένης επί της πρώτης. Το σημείο που χρειάζεται προσοχή σ’ αυτή την εφαρμογή είναι κατά τη διάστρωση των πλακών της διογκωμένης υάλου να μην παρατηρείται διασταύρωση των αρμών τους, ο κάθε αρμός μεταξύ δύο πλακών θα πρέπει να συναντά περίπου το μέσον των γειτονικών πλακών πολυστερίνης. Ακολουθούμε δηλαδή τη μέθοδο με την οποία χτίζουμε και τα τούβλα.
3) Στερέωση θερμομονωτικών πλακών από πολυστερίνη (διογκωμένη ή εξηλασμένη) καθώς και μοριοσανίδας, επάλειψη με ασφαλτικό βερνίκι και επικόλληση διπλής ελαστομερούς στεγανωτικής ασφαλτικής μεμβράνης ( η πρώτη στρώση πρέπει να είναι ειδική ώστε να επικολλάται σε πολυστερίνη και η δεύτερη στρώση πρέπει να επικολλάται ολικώς πάνω στην πρώτη). Το σημείο και εδώ που χρειάζεται προσοχή σ’ αυτή την εφαρμογή, είναι, όπως και κατά τη διάστρωση των πλακών της διογκωμένης υάλου, να μην παρατηρείται διασταύρωση των αρμών τους. Ο κάθε αρμός μεταξύ δύο μοριοσανίδων δηλαδή, θα πρέπει να συναντά περίπου το μέσον των γειτονικών τους.
4) Ψεκασμός με διογκούμενη πολυουρεθάνη και στεγανοποίηση με πολυουρεθανικά στεγανωτικά υλικά ινοπλισμένα και ενισχυμένα με χαλαζία, ώστε να εξασφαλίζεται η επιφανειακή σκλήρυνση της επιφάνειας και συνεπώς η δυνατότητα να είναι σχετικώς βατή. Στη λύση αυτή επειδή θα παρουσιάζονται τοπικές συγκεντρώσεις υδάτων, λόγω της ανισοϋψούς διόγκωσης της πολυουρεθάνης, είναι ορθότερο αυτή να επιπεδώνεται – “κουρεύεται” προκειμένου να αποφεύγεται αυτό το φαινόμενο.
5) Η στερέωση πλακών από ορυκτοβάμβακα ή πετροβάμβακα, η διάστρωση γεωυφάσματος και η επικάλυψή τους με μεμβράνες PVC ή ΤΡΟ οι οποίες θα στερεωθούν μηχανικά επί του σταθερού υποστρώματος (κάτωθεν του ορυκτοβάμβακα)
6) Επικόλληση ή στερέωση με βύσματα ορυκτοβάμβακα ή πετροβάμβακα σε πλάκες που φέρουν επικάλυψη από ασφαλτικές μεμβράνες. Σ’ αυτή την περίπτωση η επικόλληση των δύο ασφαλτικών μεμβρανών θα πρέπει να γίνει ολικά επί των θερμομονωτικών φύλλων, με χρήση φλογίστρου.
Αντίστοιχα το σημείο που και εδώ χρειάζεται προσοχή είναι κατά τη διάστρωση των πλακών του ορυκτοβάμβακα ή πετροβάμβακα, να μην παρατηρείται διασταύρωση των αρμών τους, ο κάθε αρμός μεταξύ δύο πλακών δηλαδή, θα πρέπει να συναντά περίπου το μέσον των γειτονικών τους.
Όλες οι ανωτέρω τεχνικές λύσεις παρουσιάζουν ένα εξαιρετικά χαμηλό βάρος που κυμαίνεται από 7 έως το πολύ 20 κιλά ανά τετραγωνικό μέτρο. Για την εφαρμογή τους πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη μέριμνα στη μελέτη για υδρογέφυρες αλλά και στην επίλυση τεχνικών ζητημάτων, όπως για παράδειγμα τα σημεία που διακόπτεται η συνέχεια της υγρομόνωσης (βάσεις, σωλήνες, υδρορροές, κλπ)
Γιώργος Μαυρουλέας
(Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων ή τμήματος αυτών χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα)